اهل کتاب و دیانت اسلام

اهل کتاب و دیانت اسلام

قرآن کریم با آنکه اسلام را به عنوان راه رستگاری برای همه جهانیان معرفی کرده و با تأکید اهل کتاب را به پذیرش دین اسلام فراخوانده است، ولی اهل کتاب را به پذیرش اجباری آن ملزم نساخته است.

دو آیه در قرآن با این مضامین که «دین، نزد خداوند اسلام است» وجود دارد:

إِنَّ الدِّینَ عِندَ اللَّهِ الْإِسْلَامُ…﴿۱۹﴾ (ترجمه: در حقیقت، دین نزد خدا همان اسلام است…)[ ۳–۱۹]

وَمَن یبْتَغِ غَیرَ الْإِسْلَامِ دِینًا فَلَن یقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِینَ ﴿۸۵﴾ (ترجمه: و هر که جز اسلام، دینی [دیگر] جوید، هرگز از وی پذیرفته نشود، و وی در آخرت از زیانکاران است.)[ ۳–۸۵]

این آیات، در کنار آیات مربوط به اهل کتاب، دشواری‌هایی را در مقام تفسیر پدید آورده است. عالمان اسلامی به این دو آیه و آیاتی از قرآن کریم که مؤمنانِ اهل کتاب را از رستگاران شمرده است، نگرشی دوگانه داشته‌اند:

جمعی با تکیه بر این دو آیه احترام اهل کتاب را صرفاً این جهانی دانسته، و اهل کتاب را عموماً در آخرت از زیانکاران شمرده‌اند و در برخورد با آیات مربوط به نجات مؤمنان اهل کتاب، مقصود از این گروه را اسلام آورندگان از اهل کتاب دانسته‌اند.

گروهی دیگر از مفسران مقصود از اسلام در دو آیه یاد شده را دین توحیدی با معنایی جامع دانسته‌اند که حضرت ابراهیم(ع) به تبلیغ آن برخاسته است و البته در این باره از این مضمون قرآنی الهام گرفته‌اند که ابراهیم(ع) موحدان را «مسلم» نامیده است.این گروه از عالمان بر این باورند که هرکس حقیقت جو بوده و در مقابل حق و عقل تسلیم باشد، مسلمان است. چنانچه فردی حق‌جو و خاضع در مقابل عقل و فطرت به دلایلی به دین حق دست نیافت، در واقع داخل در جرگۀ «اسلام» خواهد بود هرچند خویشتن را یهودی یا مسیحی شمارد.

به هر حال، آنچه میان همگی عالمان به عنوان نقطه اتفاق دیده می‌شود، آن است که برخورد اسلام با اهل کتاب دست کم در حیات این جهانی، برخوردی توأم با صلح و احترام متقابل می‌تواند باشد. حتی مظاهر خداجویی در دین اهل کتاب نیز، از سوی قرآن کریم مورد تکریم قرار گرفته است؛ در این باره باید به آیه‌ای اشاره کرد که در آن، صومعه‌ها و معابد اهل کتاب در کنار مساجد یاد شده، و بر این نکته تکیه شده است که همگی این مکان‌ها، مکان ذکر خداوندند.