مفهومشناسی امامت
مفهومشناسی امامت
امامت به معنای پیشوایی و رهبری است. در زبان عربی، کلمه امام، به معنای فرد یا چیزی است که به او اقتدا میشود. از اینرو، برای امام مصادیقی مانند قرآن کریم، پیامبر اکرم(ص)، جانشین پیامبر، امام در نماز جماعت، فرمانده سپاه، راهنمای مسافران، ساربان شتران و دانشمندی که از او پیروی میشود، آمده است.متکلمان٬ امامت را به دو صورت تعریف کردهاند: تعریف اول عام است و شامل نبوت نیز میشود. در این تعریف امامت به «رهبری عمومی در مسائل دینی و دنیایی» تفسیر شده است.تعریف دوم، با تفسیری خاص، امامت را به جانشینی پیامبر در امور دینی تعبیر کرده است.
تعریف امامت به «رهبری امت اسلامی در امور دینی و دنیوی بهعنوان جانشین پیامبر (ص)» مورد قبول همه فرقههای اسلامی است.
واژه امام در قرآن
واژه امام در قرآن برای برخی انسانها و برخی موجودات دیگر به کار رفته است. کاربردهای غیر بشری امام عبارتند از: لوح محفوظ،راه آشکار و کتاب آسمانی حضرت موسی است. امام برای اشاره به انسانها بر دو صورت امام حق و امام باطل به کار رفته است. مصادیق امام حق عبارتند از: پیامبران الهی،بندگان شایسته خداوندو مستضعفان.همچنین پیشوایان کفر مانند فرعون و کارگزاران حکومت او، مصادیق امام باطل در قرآن کریماند.در آیهای از قرآن کلمه امام به گونهای به کار رفته است که همه کاربردهای پیشین را شامل میشود: وَیوْمَ نَدْعُو کلّ أُناس بِإِمامِهِم.
- امینی
- مهر 15, 1398
- 13 بازدید