سُکَینِه دختر امام حسین ع

سُکَینِه دختر امام حسین ع

از اسیران کربلا بود. وی در واقعه کربلا حضور داشت و پس از شهادت پدرش با کاروان اسیران به کوفه و شام به اسارت برده شد.
او از پدرش روایت نقل کرده است. بر اساس گزارشات تاریخی سکینه اشعار برخی از شاعران عرب را داوری می‌کرده و اشعاری در رثای امام حسین(ع) سروده است.مورخان درباره ازدواج و زمان و مکان درگذشت سکینه اختلاف‌نظر دارند. محل دفن او را در مدینه، مصر و دمشق گفته‌اند. همچنین برخی از فقیهان شیعه از ازدواج او با مصعب بن زبیر برای جایز بودن ازدواج زنان شیعه با دیگر مسلمانان استفاده کرده‌اند.در برخی منابع نسبت‌هایی همچون تغزل و شعرگویی به وی داده شده که این نسبت‌ها را ساخته مخالفان اهل بیت و همچنین ناشی از خلط میان وی و سکینه بنت خالد دانسته‌اند.

سکینه دختر امام حسین(ع) از رباب دختر امرؤ القیس بود.نام او را آمنه، امینه و امیمه ذکر کرده‌اند و گفته‌اند به سبب سکون، آرامش و وقاری که داشت، مادرش او را سکینه لقب داده بود.در منابع تاریخی زمان تولد او مشخص نشده اما او را کوچک‌تر از خواهرش فاطمه معرفی کرده‌اند.از کتاب‌های تاریخی برمی‌آید سکینه در زمان حرکت امام حسین(ع) به کربلا، بالغ و در سن ازدواج بوده است زیرا پیشتر حسن مثنی یکی از دختران امام حسین را خواستگاری کرد، امام او را در انتخاب بین سکینه و فاطمه مخیر کرد.

بر پایه برخی منابع امام حسین سکینه را زیاد دوست می‌داشت. امام حسین(ع) در توصیف او سروده است:

لعمرک انّنی لاُحبّ داراً تکون بها سکینة و الرّباب.
أحبّهما و أبذل جلّ مالی
به جانت سوگند! خانه‌ای را که سکینه و رباب در آن باشند دوست دارم.
آن دو را دوست دارم و همه ثروتم را در این راه می‌بخشم.